Het decor van een thuisblijver: een woonkamer in een Amsterdams studentenhuis, nauwelijks gevuld met levende zielen. Het gros van de Amsterdamse intelligentsia zoekt zijn heil veel zonniger en zuidelijker dan de hoofdstad op.
Maar de Nereïden die wel nog in Amsterdam zijn, of ergens anders op de wereld de Spelen volgen, hebben op maandagochtend allemaal hun tv-kanaal of livestream op Dorney Lake afgesteld. Na de Holland Acht kwam daar de Holland Vier in actie.In de derde heat waren de Verenigde Staten, Griekenland en Italië de tegenstanders. Er komt een skyview, alle ploegen worden van bovenaf gefilmd, de namenlijstjes worden getoond en er word nog even ingezoomd op het doorzichtige hekje voor het boegballetje van de boot. Vanuit de kamprechtersmicrofoon klinkt het staccato ‘one minute’. De concentratie op de gezichten van de roeiers is zichtbaar en wellicht herkenbaar als zij oprijden om klaar te zitten voor hun eerste haal. Dan klinkt de stem weer: ‘ Netherlands, United States, Italy, Greece. Attention... Go!’ De eerste starthalen worden gemaakt. Achter mijn laptop met livestream denken mijn kijkpartner en ik dat we stemmen in onze hoofden horen. Maar als we later in de race een irritante, haastige stem 'Italy, Italy' horen roepen, wordt het duidelijk dat er naast de camera wel degelijk hoorbaar geschreeuwd kan worden. Na verschillende Nereïden gesproken te hebben weten we het zeker. De bevestiging dat bordeauxroden de roeibaan van Eton de eer van hun aanwezigheid en aanmoedigingskreten verlenen is mooi. De wetenschap dat de nationale roei-equipe ondersteuning vanuit Amsterdam krijgt voelt goed. Want nu weten we zeker wat we hoorden bij die eerste starthalen: Ioe Hikemelaya!